تبادل
لینک هوشمند
برنجگان روستای زیبای من عاشقت خواهم ماند و دوستت خواهم داشت و با تو درد دل خواهم گفت و گوش خواهم داد به نغمه های زیبایت و بی هیچ سخنی در آغوشت خواهم گریست بی آنکه حس کنی در تو ذوب خواهم شد بی هیچ حراراتی اینگونه شاید احساسم نمیرد . با قدم زرن در دل کوچه هایت درد دلم را برای تو می گویم میدانم تو اسرار مرا در درونت نگه میداری نه بخاطر اینکه رازدار هستی بلکه بخاطر اینکه وجود باصفایت از هر زشتی و پلیدی مبراست . تمام خاطرات کودکی با وجود تو زنده می شود .
شب از دریچه چشمانم رویش گلهایت را میبینم و راز نگاهم را با تیغهای سوزان افتاب به زمهریر قلبت میفرستم و اب زلال مهرورزی دیدگانم را به پای نازکین نهال امیدت جاری میکنم تا جان سوخته ام سایه افکند به خاطرات تلخ سالهایی که بی تو گذشت.
يك روزي اگر پس از يك يا دو دهه ي ديگر من و شمايي كه در اين سوي زادگاهمان روزگار مي گذرانيم. به هر انگيزه اي دوباره حتي براي يك بازديد كوتاه به روستايمان برويم .اگر بجاي كوچه ، محله و روستايي كه در حافظه مان داريم . با مكاني روبرو شويم كاملا متفاوت با تمامي تصويرذهني قبلي مان دچار چه احساسي خواهيم شد؟ اولين سؤال آيا اين نخواهد بود كه من در كجايم و هرآنچه درجلو ديدگان من است چيست ؟ خانه ها ، كوچه ها و نقطه به نقطه جايي كه در آن زندگي مي كردم اكنون كجاست ؟
تمامي موجوديت روستايمان با همه ي زشتي ها و زيبايي هاي خود در گذر زمان در ذهن ناخود آگاه و خودآگاه من و شما حك شده و در حافظه مان نقش بسته است. هر روستا و شهري بناگزيردر گذر زمان دستخوش تغيير و تحول خواهد شد اما اگر اين تغييرات، بنياد تمامي دستاوردهاي قبلي را نابود سازد بمنزله ي نابودي تمامي حافظه جمعي و تاريخي آن محل خواهد بود . گوشه هايي ازآثار انسانی هر شهر و روستا براي حفظ اين حافظه بايد باقي بماند . اين كه چه چيز و كدام اثر و یا بافت معماري قابليت ماندگاري دارد بسته به ارزش گذاري افراد كارشناس مي باشد . اما من وشما حتي اگر كارشناس هم نباشيم آيا مي توانيم به آساني خاطرات مان از مسجد كوچك و بزرگ ، حمام ، کوچه و پس کوچه های روستايمان را به فراموشی بسپاریم؟
تصور كنيم روز و لحظه اي را كه در بلندي اي ايستاده ايم و به جايي مي نگريم كه روزي و روزگاري در آن زاده شده ايم. رشد كرده ايم. در مدرسه ي فقط یک اتاقه آن با دانش آمورانی از كلاس اول تا پنجم و يك معلم که برای کلاس اول تاپنجم درس می داد در س خوانده ايم .به صحرا و كوه و دشت رفته ايم.ازدامنه ي اين يا آن كوه و تپه هيزم آورده ايم و...اكنون هيچ اثري از آن خاطرات را نتوانيم ببينم .حال اين تغييربه هر دليل كه روي داده باشد چه بدلیل بروز عوارض طبيعي،چه تخريب بافت قديمي و ساخت و ساز با الگوهاي شهري ، تفاوت چنداني در احساسي كه آن لحظه آدم را در بي كجايي قرار مي دهد نمي كند.
بزرگ شدن تاوان داشت ومن نمی دانستم چقدر رها بودم هر تابستان به شوق دیدن روستای محل تولدم انقدر اشتیاق داشتم که تا صبح سفر خوابم نمی برد بعد از رسیدن به روستا انقدر میدویم که نفسم بند می آمد با رسیدن به چشمه پایین روستا آنقدر آب میخوردم که دل درد میگرفتم تا به در خانه خودمان برسم در همه همسایه را می زدم وبه دوستام ورود خودم را خبر میدادم همان روز اول آفتاب صورتم را می سوزاند . چه خوب بود در کنار تنوری گرم شوی که در روز مه الود روستا برای پختن نان مهیا شده بود و آش دوغی که سبزی هایش را خودم از طبیعت جمع کرده بودم کاش هر تابستان تکرار میشد ولی افسوس بزرگ شدم دیگر رها نیستم دیگر نمی دوم حتی اجازه نمی دهم آفتاب صورتم را بسوزاند بزرگ شدم واین تاوان بزر گیست
نظرات شما عزیزان:
پاسخ:ممنونم عزیزم امیدوارم موفق باشی . با نظری که دادی خیلی انرژی گرفتم
موضوعات مرتبط: اخبار برنجگاندل نوشته ها
آمار
وب سایت: